අහිමිවු නුඹ- අටවන කොටස...

                              

කොයි තරමි නිදා ගන්න උත්සහ කලත් එදා රෑ නමි මට නිදා ගන්න තියා ඇහැක් පියව ගන්න ලැබුනේ නැහැ. ඒ වෙන මොනවත් හින්දා නෙමෙයි අපේ නංගි මගේ කාමරේ ජනේල වහන්න අමතක වෙලා තිබුනු නිසා මගේ කාමරේ පිරෙන්න එදා මදුරුවෝ රෑ එලි වෙනකමිම පොඩි මියුසිකල් ෂෝ එකක් කලා. උදේ පාන්දරම මරපු මදුරුවන්ගේ ලේ වලින් සිත්තමි වෙචිච අතින්ම අමිමා ගෙනත් දුන්නු බෙඩි ටී එක ගුඩුස් ගාලා බීලා දැමිමෙි සමන්තිව හමිබ වෙන්න යන්න තව වෙලා තියෙන නිසා තව පැය දෙකක්වත් ඇරියස් කවර් කරන්න කියලා හිතාගෙන.

අනේ මට කොයින්ද එහෙම වාසනාවක් ආයුබෝවං කියනවා වගේ පැය භාගයක් ගතවෙන්න ලැබුනේ නැහැ ගෙදර ටෙලිෆොන් එක හඩදෙන සද්දේ මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා. ඊටත් තත්පර ගානක් ගතවෙන්න ලැබුනේ නැහැ අමිමා පල්ලෙහා ඉදන් කෑගහනවා ලොකු පුතා...ලොකු පුතා මෙන්න කෝලා එකක් කියාගෙන.

හෙලෝ... ගුඩි මොර්නින්, මම දුරකථනය අතට අරන් කිවිවා

මචං සාගර.. මම දහමි කතා කරන්නේ ඔචිචර වැදගත් වෙන්නෙපා බන් ෆොන් එකෙන් උනත්. ආයි ඉතිං කතා දෙකක් නැහැ මෙිකා උදේ පාන්දරම කාගේ හරි ලනුවක් කාලද කොහොදෝ. ඒකයි මෙි උදේ පාන්දරම නැගිටලා මට කෝල් කරන්නේ කියලා මට හිතුනා...

හරි..හරි.. කියපං මොකක්ද කේස් එක? මම නිකං ඔිනවට එපාවට වගේ ඇහුවා.

මෙි අද නේද සමන්ති එක්ක කෑමලට යනවා කිවිවෙි.

ඔිවි ඉතිං?

අන්න සමන්ති ඩෙවෝන් එක ලග ඉන්නවා මම දැක්කා. දහමි එහා පැත්තේ ඉදලා මට උත්තර දුන්නා.

උඹට පිස්සුද? තාම වෙලාව 10ට වත් නැහැ නේ බං...

හොද 10.. බලපං දැන් වෙලාව 11.15 යි. දහමි කියද්දි මම උඩ විසික් වුනා. අප්පට සිරි බිත්තියේ ගහලා තිබිබ ඔරලෝසුවෙි කටු වලිනුත් කියැවුනේ දහමි කිවිව වෙලාවම තමයි.

අනේ මචං.. තැන්ක්ස් හොදේ, අපි හවසට මීටි වෙමු කියලා මම ෆොන් එක තියලා උඩට ගියේ තත්පර ගානට.

මුහුනේ රැවුල් කොට වැවීලා තිබුනත් ෂේවි කරන්න වෙලාවක් නැති නිසා මම ඉක්මනට නාගෙන ලෑස්ති වෙලා අමිමටත් කියාගෙන හංදියට දුවන් ගියේ ඉක්මනට බයික් කටිටක්වත් ගන්න ඔිනයි කියන හැගීම හිතේ කොටා ගෙන.

ලතවෙිවී..ලතවෙවී... බස් එක නුවර බෝගමිබර වැව රවුම ලගින් පල්ලෙහාට දාන්න හරවනවාත් එක්කම මම පිටිපස්සේ පාපුචරුවෙි ඉදලා පල්ලෙහාට පැන්නේ කොන්දොස්තරගේ ආඩපාලියකටත් කන් දෙන ගමනුයි.

ඩෙවෝන එක ලගට මම යන කොට සමන්ති ඉන්නවයි කිවිව තැන ඉදපු නැති නිසා මට පුදුම අසරණ කමක් දැනුනා. මම පරක්කු උනු නිසා මෙයා යන්නවත් ගිහිංන්ද? එහෙම නැත්නමි දහමි මට බොරුවක් කලාද? ඔය වගේ දාහකුත් එකක් ප්‍රශ්න මගේ මොලය හරහා එහාට මෙහාට ගමන් කරද්දි හොදට දැකලා පුරුදු කෙනෙක් ඈතින් ඇවිදන් එනවා වගේ මම දැක්කා.

ඒ, සමන්ති.. මගේ පපුවට අමුතුම සතුටක් දැනුනා.

අනේ සොරි සමන්ති, මම හිතුවෙි නැහැ ඔයා වෙලාසනින් එයි කියලා. මම සමන්ති එන මගට ගිහිං කියද්දි එයා අමුතුවෙන් මගේ දිහා බැලුවා.

මිහ්.. ඔයාට කවිද කිවිවෙි මම වෙලාසන ආවා කියලා.? සමන්ති පෙරලා මගෙන් ඇහුවෙි ඇහැකුත් පුංචි කරන්.

මගේ යාළුවෙක් ඉන්නවා දහමි කියලා. ආනන්ද විජයරත්න සර්ගේ ක්ලාස් වලට එහෙම ආවෙි.

අහා.. අර කොයි වෙලාවෙත් විහිළු කරන කෙනා නේද? සමන්ති හිනා වෙන ගමන් මගෙන් ඇහුවා.

ඔිවි..ඔිවි.. එයා තමයි.

අනේ නැහැ සාගර... මම මෙි දැන් බස් එකෙන් බැහැලා ආවෙි. මට පේන්නේ ඔයාගේ යාළුවා පොඩි විහිළුවක් කරලා වගෙයි. සමන්ති එහෙම කියද්දි දහමි මට අතට අහුවෙන මානයක හිටියානමි කියලා මට හිතුනත් ලැජ්ජාව නිසා මම වෙන කිසි දෙයක් නොකියම හිටියා.

යමුද රෙස්ටුරන්ටි එක ඇතුලට.. මම සමන්තිට ආරාධනා කලා.

යමු..යමු...

සමන්්තියි මායි අයිනකට වෙන්න තිබුනු ටෙිබල් එකකට ඇවිත් වාඩි උනා.

මිහ්... දැන් මොනවද මාත් එක්ක කතා කරන්න තියෙන්නේ?

මෙිසේ ලගින් වාඩි උනු සමන්ති එකපාරම මගෙන් ඇහුවා.

කොහොමටත් සමන්ති ඔය ගැන මගෙන් අහන වග මම කල්තියාම දැනන් උන්නු නිසා වැඩිය කලබල ගතියක් පෙන්නුමි නොකරම මම එයා දිහා බැලුවා. ඒ ඇස්වල තිබුනේ අමුතු ලස්සනක්. කෙල්ලෙක්ට එහෙම ඇස් දෙකක් තිබුනාම ඒ මුහුනට අමුතුම එලියක් වැටෙනවා.

මෙි... සාගර මොකද නුවර පෙරහැර මගේ මුහුනෙන් පේනවද? මගෙන් උත්තරයක් නැති තැන සමන්ති ආයේත් මගෙන් ඇහුවා.

මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුවයි මෙි ඉන්නේ. මම අන්තිමට කටහඩ අවදිකලා...

මිහ්.. එහෙනමි චන්ඩියා වගේ එන්න කිවිවෙි මොනවා කියන්නද?

සමන්තිගේ ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙන්න කලින් මෙිසේ ලගට ආපු වෙිටර් වරයාට අවශ්‍ය කෑම, බීම ඇණවුමි කරන්න ගිය විනාඩි කිහිපයේදි හොද හුස්මක් ගන්න මට ඉඩ ලැබුනා.

සමන්ති මම ඔයාගෙන් දෙයක් කෙලින්ම අහන්නමි. හැබැයි තරහා වෙන්නේ නැහැ කියලා ඔයා මට මුලින්ම පොරොන්දු වෙන්න ඔින... මම එහෙම කිවිවම සමන්ති පුදුමයෙන් වගේ මං දිහා බැලුවා..

ටික වෙලාවක් ගියා..

නැහැ..මං තරහා වෙන්නෙපා.. අන්තිමෙිදි සමන්ති කිවිවා

ඔයා කාට හරි ආදරය කරනවාද? දිව අග දින ගණනාවක්ම දැවටි දැවටි තිබුනු අමාරුම ප්‍රශ්න දෙකෙන් එකක් මම සමන්ති ඉදිරියේ තැබුවා...

ඇයි එහෙම අහන්නේ.. සමන්ති මගෙන් ඇහුවා.

මට අවශ්‍ය කරන නිසයි.. මම උත්තර බැන්දා

ඇත්තම කිවිවොත් සාගර මම කෙනෙක්ට ආදරය කරනවා. ඒත් එයා මට අයිතිකර ගන්න එක ලේසි නැහැ. මගේ ගෙදරින්, අපේ පවුලේ නෑයින් එයාට කැමති නැහැ. සමන්ති බිම බලාගෙන ඒත් හැඩුමිබර හඩින් කියාගෙන ගියා...

සමන්තිගේ උත්තරය මම බලාපොරොත්තු උනු එක නොවුනු නිසාම ටික වෙලාවක් යනකමි මම මගේ හිත හදාගන්න උත්සහකලත් ඒක ඒ තරමි ලේසි පහසු දෙයක් නෙමෙයි. කමක් නැහැ සමන්තිට එයාගේ ආදරය ලබාගන්න මට පුලුවන් උදවිවක් තියේනමි ඒක කරන්න මං හිතාගත්තා..

ඇයි සමන්ති ඔයාගේ ගෙදරින් එයාට අකමැති..?

එයා ටිකක් විතර දුප්පත් ලමයෙක්. මට එයාව මුනගැහුනේ ගමිපල තියෙන අපේ තාත්තලාහේ මහගෙදර ඉන්න කාලේදි. එයාට හොදට ඉගෙන ගන්න පුලුවන්. මෙි පාර එයා විභාගය කලා. මට හොදටම විශ්වාසයි එයා කැමිපස් සිලෙකටි වෙයි කියලා. ඒත් එයාට වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න තරමි හැකියාවක් නැහැ. සමන්ති ඇත්තම කිවිවා..

මිහ්... හරි එයා හොදට ඉගෙන ගත්තා කියන්න. එතකොට ඔයාගේ ගෙදරින් එයාට කැමති වෙයිද?
මම සමන්තිගෙන් ඇහුවා.

මම හිතනවා සාගර, එයා මෙඩිකල් ෆැකල්ටි සිලෙක්ටි උනොත් එයාට අවුරුදු 6 කට පස්සේ ඩොක්ටර් කෙනෙක්. එයා ඒ තැනට එනවා මට විස්වාශයි. සමන්ති දැඩි විශ්වාසයෙන් යුතුව කියා සිටියා.

හොදයි.. මට එයාව මුන ගැහෙන්න ඔින, කොහොමද ඒක කරන්නේ? ඔයාට එයා තාමත් කතා කරනවාද?

නැහැ සාගර.. එයාට මට කතා කරන්නවත්, මට එයාට කතා කරන්නවත් විදිහක් නැහැ. එයාව හමිබවෙන්න ගිහිං මොනවා කරන්නද? අනික එහෙම හමිබ වෙන්න යනවා නමි ගමිපොල අපේ ගමටම යන්න ඔින. සමන්ති කිවිවා

සමන්ති, කෑම බෙදාගන්න... මම එයාගේ අතට පිගාන දෙන ගමන් උණු උණුවෙි තිබුනු නුඩිලස් පිගාන ඈ වෙතට ලංකලා.

මම දිහා ටික වෙලාවක් බලන් හිටපු සමන්ති පිගාන අතට ගත්තා...

සාගර ඔයා මට ආදරේ කරනවාද? බලාපොරොත්තු නොවුනු මොහතක ඈ මගෙන් ඇහුවා.

දැන් ටික වෙලාවකට කලින් එහෙම බලාපොරොත්තුවක් තිබුනා. ඒත් ඔයාගේ කතාව ඇහුවට පස්සේ එහෙම අදහසක් මගේ හිතේ නැහැ. හිතේ ගුලි කරන් හිටපු වෙිදනාව යටපත් කරගෙන වෑයමක් දරලා මවාගත්තු හිනාවකුත් එක්ක මම සමන්තිගේ ප්‍රශ්නෙට පිලිතුර දුන්නා.

කෑම කාලා අපි දෙන්නා හිමින් හිමින් ගුඩිෂෙඩි එක ලගටම ආවා. පිලිමතලාව බස් නැවතුමිපල ලගදි මම සමන්තිව ආපහු මුනගැහෙන බලාපොරොත්තුවෙන් සමුදුන්නේ මට නැතත් එයාට හරි එයාගේ ආදරය හිමිකර දෙන්න ඔින කියන බලාපොරොත්තුවත් එක්ක...!!!